🎳 Szczurzy Ogon U Psa
Szczurzy ogon jest tej samej długości co nasz Szczurek Autor: Unknown o 03:34 Brak komentarzy: Wyślij pocztą e-mail Wrzuć na bloga Udostępnij w usłudze TwitterJa nie mam zamiaru nikogo straszyć tą nużycą, ale uważam, że zrobienie zeskrobin w takim wypadku to powinna być podstawa w diagnostyce (badanie proste, dla psa bezbolesne). Okolice ogona, to może nie jest najczęstsze miejsce, gdzie zmiany się pojawiają (zazwyczaj jest to głowa), ale przypadek mojego psa nie jest odosobniony - weterynarza, który nam pomógł polecił nam właściciel suczki amstaffa, która miała identyczny łysy placek na ogonie i u niej też była to nużyca, więc jednak w tym miejscu też się to zdarza. Oprócz wyłysienia nie było żadnych innych objawów, psa nic nie bolało, zachowywał się normalnie i nie interesował się ogonem. Co do leczenie, to dokładnie już nie pamiętam, bo było to jakieś 5-6 lat temu. Na pewno dostaliśmy specjalne "mazidła" do smarowania, zalecenie nacierania tego miejsca Nizoralem (zostawić szampon na kilka minut i potem spłukać wodą), pies dostał też tabletki na podniesienie odporności, co do innych leków nie pamiętam, ale chyba były jakieś zastrzyki. Nie twierdzę, że w tym przypadku jest to nużyca, ale sprawdzić nie zaszkodzi;)
Synonyms for szczurzy and translation of szczurzy to 25 languages. Educalingo cookies are used to personalize ads and get web traffic statistics. We also share information about the use of the site with our social media, advertising and analytics partners.
Useme Znajdź Zlecenie Umowa o dzieło O Pracy Zdalnej Dla copywritera Dla grafika Dla programisty Dla freelancera Znajdź Zlecenie Wybierz Strona Połącz przez: Subscribe Powiadom o 0 komentarzy Inline Feedbacks View all comments Popularne tagi:blog CMS copywriting design fabryka sucharów font fonty freelancer freelancer: jak zacząć grafika grafika rastrowa grafika wektorowa horoskop freelancera html humor freelancera inkscape inkscape podstawy it java języki programowania klient krzywe beziera logo marketing narzędzia dla copywriterów nauka copywritingu nauka grafiki nauka programowania nauka projektowania portfolio praca zdalna programowanie projektowanie projektowanie graficzne seo seo copywriting social media synonimy system CMS teksty synonimizowane tutorial typografia wordpress wtyczki znaczniki Kontakt: Napisz do nas na: kontakt@ Nasza strona internetowa używa plików cookies (tzw. ciasteczka) w celach statystycznych, reklamowych oraz funkcjonalnych. Dzięki nim możemy indywidualnie dostosować stronę do twoich potrzeb. Każdy może zaakceptować pliki cookies albo ma możliwość wyłączenia ich w przeglądarce, dzięki czemu nie będą zbierane żadne
Linienie to całkowicie naturalny objaw – każdy pies linieje. Powinien jednak zaniepokoić nas inny symptom – łysienie u psa, które może mieć wielorakie przyczyny. Łyse placki mogą pojawiać się w różnych miejscach. Poniżej przedstawiamy najczęstsze choroby, którym towarzyszą łysiny na tułowiu. Niedoczynność tarczycy Objawy Skłonność do tycia mimo ograniczania jedzenia, osłabienie popędu płciowego, wrażliwość na zimno, cienka i delikatna sierść, obrzęk śluzakowaty skóry, zaparcia, częste zapalenia jamy ustnej, brak owłosienia na końcu ogona (tzw. szczurzy ogon), symetryczne łysiny na tułowiu. Co warto wiedzieć o chorobie? Bywa pierwotna lub wtórna. Pierwsza dotyczy zaburzeń związanych z samą tarczycą lub niedoborami jodu w diecie zwierzęcia. Może być również wywołana nowotworami lub stanami zapalnymi tarczycy. Niedoczynność wtórna wynika z zaburzeń w wydzielaniu hormonu przez przysadkę, które bywają spowodowane różnymi przyczynami. Leczenie Podawanie lewotyroksyny przez 4-6 miesięcy. Zespół feminizujący samców Objawy Zmiany skórne początkowo w okolicy krocza, narządów płciowych i na bocznej powierzchni brzucha, później na całym ciele; przebarwienia, zgrubienia i łuszczenie się skóry, liszaje, łojotok, nadmiar woszczyny w uszach. Co warto wiedzieć o chorobie? Samiec zewnętrznie upodabnia się do samicy na skutek dominacji żeńskich hormonów płciowych. Leczenie Kastracja, podawanie leków testosteronowych. Rogowacenie ciemne Objawy Przebarwienia, zgrubienia, zliszajowacenia i pęknięcia naskórka, zwłaszcza pod pachami, w okolicach mostka, pachwin i ud. Co warto wiedzieć o chorobie? Jej przyczyny nie są do końca ustalone. Najczęściej spotyka się ją u jamników. Pierwsze zmiany chorobowe – brązowe plamki pod pachami – można zaobserwować już u szczeniąt. Leczenie Zachowawcze i wspomagające: podaje się leki przeciwtarczycowe i odpowiedniki hormonów tarczycowych, melatoninę, witaminy i minerały (zwłaszcza cynk, selen, magnez, witaminy E i H), wielonienasycone kwasy tłuszczowe omega 3 i omega 6; stosuje się szampony jajnikowa Objawy Łysiny w okolicy krocza i u nasady ogona, suchy, spękany naskórek, liszaje i modzele na guzach piętowych, łojotok w okolicy sutków i sromu. Co warto wiedzieć o chorobie? Polega na zaburzeniach cyklu płciowego u samic. Leczenie Usunięcie macicy i jajników. Zespół Cuschinga Objawy Zwiększone pragnienie i wydalanie moczu, duży apetyt, ospałość, charakterystyczny wygląd: duży tułów na cienkich nogach, powiększenie i obwiśnięcie brzucha, sztywność i osłabienie tylnych łap, plackowate łysiny na tułowiu, wypadanie sierści, cienka i delikatna skóra. Co warto wiedzieć o chorobie? Jest wywołana nadczynnością kory nadnerczy i związaną z nią nadprodukcją kortyzonu. Leczenie Podawanie ketokonazolu, który zmniejsza produkcję sterydów; wycięcie przysadki i i zapalenie tarczki ogona Objawy Ubytek włosów o owalnym kształcie na wierzchniej stronie ogona w odległości 2-5-cm od odbytu, obrzęk, zaczerwienienie, wypryski. Co warto wiedzieć o chorobie? Związana jest z podwyższonym poziomem męskich hormonów we krwi, spowodowanym patologicznymi zmianami w jądrach. Leczenie Usunięcie zmiany wraz z zawartością gruczołów tarczki; zwykle konieczna jest też kastracja lub sterylizacja, miejscowa i ogólna kuracja antybiotykowa oraz zastosowanie preparatów progesteronowych. Łysienie u psa… Jeśli zauważysz, że łysienie u psa się nasila, a źródłem problemu wcale nie jest zmiana pory roku, koniecznie zgłoś się z pupilem do lekarza weterynarii. Autor: Artur DobrzyńskiPodziel się tym artykułem: to portalu tworzony przez specjalistów, ekspertów ale przede wszystkim przez miłośników zwierząt.
Odrosty psa jest dodatkowy palec na tylnych kończynach psów. Nazywany jest również rogaczem i nie ma kontaktu z podłożem podczas biegu. Odrośnik (wilczy pazur) nie ma praktycznego zastosowania dla psów. Wręcz przeciwnie, jego obecność przynosi nawet wady, ponieważ psy mogą łatwo się o niego zaczepić i zranić. Choroby hormonalne a problemy z sierścią Rzadko kiedy widząc, że z sierścią lub skórą psa dzieje się coś niepokojącego, przychodzi nam na myśl, że źródłem problemu mogą być nieprawidłowości w wydzielaniu hormonów. Tymczasem wzrost sierści jest uwarunkowany utrzymaniem równowagi hormonalnej i dlatego wśród objawów zaburzeń w wydzielaniu poszczególnych hormonów, niemal zawsze spotyka się pogorszenie kondycji skóry i sierści. Jest to przede wszystkim nadmierne wypadanie włosa prowadzące do widocznego przerzedzenia a nawet wyłysienia sierści na grzbiecie oraz na bokach tułowia. Sierść staje się sucha, łamliwa i podczas szczotkowania wychodzi całymi kepami. Towarzyszą temu zmiany w spoistości skóry, która czasem staje się cieńsza, a czasem grubsza, mniej elastyczna, przesuszona lub pokryta łupieżem. Szukając przyczyn tego stanu rzeczy warto zbadać poziom hormonów, bo to może skrócić drogę do postawienia diagnozy i rozpoczęcia skutecznej terapii. Może się wówczas okazać, że głównym problemem nie są zmiany skórne, ale poważne schorzenie o podłożu hormonalnym, które je wywołuje i tylko jego wyleczenie pozwoli uporać się z dolegliwościami skórnymi. Można do nich zaliczyć: niedoczynność tarczycy Niedoczynność tarczycy charakteryzuje się uogólnionym zwolnieniem tempa metabolizmu. Może występować w postaci pierwotnej lub wtórnej. Postać pierwotna spowodowana jest zaburzeniami w funkcjonowaniu tego gruczołu lub też niedoborem jodu w psiej diecie. Zdarza się także, że pojawia się na skutek choroby nowotworowej lub stanów zapalnych tarczycy. Natomiast niedoczynność wtórna jest wynikiem zaburzeń w wydzielaniu hormonu tarczycy. Spośród objawów choroby należy wymienić: tendencję do tycia mimo ograniczenia ilości podawanej karmy, dysfunkcję przewodu pokarmowego, zaparcia naprzemiennie z biegunkami, skłonność do stanów zapalnych jamy ustnej, osłabienie popędu płciowego, niechęć do ruchu, osowiałość oraz zwiększoną wrażliwość na zimno. Jeśli chodzi o okrywę włosową, daje się zauważyć łojotok, symetryczne wyłysienia na bokach tułowia i grzbiecie nosa oraz charakterystyczny brak sierści na końcu ogona, który określa się jako ”szczurzy ogon”. Chorobę można potwierdzić określając poziom hormonów tarczycy we krwi, natomiast leczenie polega na podawaniu ich syntetycznego odpowiednika. nadczynność tarczycy Nadczynność tarczycy występuje znacznie rzadziej niż jej niedoczynność, częściej u kotów niż u psów. Jest to schorzenie spowodowane obecnością guzków w tarczycy, które są odpowiedzialne za zwiększoną produkcję hormonów T4 i T3 i nie reagują na fizjologiczne mechanizmy regulujące. Wśród objawów nadczynności tarczycy należy wymienić: zwiększone pragnienie i wydalanie moczu, wymioty, biegunkę, spadek masy ciała mimo dużego apetytu, ospałość, czasem podwyższoną temperaturę, brak chęci do zabawy oraz charakterystyczny wygląd - powiększenie i obwiśnięcie brzucha. Jeśli chodzi o sierść, ma ona tendencję do wypadania, na tułowiu pojawiają się plackowate łysiny, a skóra staje się cienka i delikatna. Leczenie polega na podawaniu ketokonazolu, w celu zmniejszenia produkcji sterydów a także wycięciu przysadki i nadnerczy. niedoczynność kory nadnerczy - choroba Addisona Choroba Addisona powstaje na skutek zniszczenia lub zaburzenia w działaniu kory nadnerczy odpowiedzialnej za produkcję hormonów niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Nadnercze składa się z dwóch części: wewnętrzna, tzw. rdzeń, produkuje adrenalinę, zewnętrzna, którą stanowi kora, produkuje między innymi dwa bardzo ważne hormony sterydowe: kortyzol i aldosteron. Kortyzol reguluje różne reakcje biochemiczne, uczestniczy w metabolizmie białek, węglowodanów i tłuszczów, pobudza syntezę niektórych enzymów oraz pozytywnie wpływa na układ krwiotwórczy, stymulując wytwarzanie krwinek. Aldosteron kontroluje stężenie sodu i reguluje objętość wody w organizmie, co wpływa na objętość i ciśnienie krwi. Produkcja obu tych hormonów kontrolowana jest przez wytwarzany w przysadce mózgowej związek chemiczny, zwany ACTH. Ustalenie jego poziomu pozwala sprawdzić zdolność organizmu do produkcji kortyzolu: po podaniu ACTH u zdrowego psa, w przeciwieństwie do psa chorego, następuje wzrost poziomu kortyzolu we krwi. Terapia niedoczynności kory nadnerczy polega na podawaniu syntetycznych hormonów zastępujących te, których organizm psa wskutek choroby nie produkuje. Mechanizm powstania choroby Addisona nie jest dokładnie znany, najczęściej jest to reakcja autoimmunologiczna, w wyniku której organizm psa zaczyna działać przeciw sobie produkując przeciwciała, które niszczą korę nadnerczy. Do widocznego pogorszenia zdrowia dochodzi w stresujących dla psa sytuacjach, a przebieg choroby może mieć ostry lub przewlekły charakter. Według obecnego stanu wiedzy choroba Addisona jest nieuleczalna, ale przy odpowiednim jej kontrolowaniu i regularnym podawaniu leków można psu znacznie poprawić komfort życia. nadczynność kory nadnerczy - zespół Cushinga Zespół Cushinga (nadczynność kory nadnerczy) powstaje w wyniku przewlekle podwyższonego poziomu glukokortykoidów. W objawach skórnych dominują wyłysienia (często symetryczne), zanik skóry, matowość sierści, powstanie zaskórników, rzadziej zwapnienia skóry oraz wtórne infekcje. zespół feminizujący samców Jest to schorzenie, które pojawia się na skutek zwiększenia poziomu estrogenów, żeńskich hormonów w organizmie psa. Ich nadmierna produkcja spowodowana jest zazwyczaj toczącym się procesem nowotworowym jądra. Z kolei wysokie stężenia tych hormonów we krwi doprowadza do spadku produkcji innych hormonów tzw. androgenów, w tym testosteronu. Na skutek dominacji żeńskich hormonów płciowych pies upodabnia się do suki, obserwuje się powiększenie sutków a nawet wydzielanie mleka. Wśród pierwszych objawów choroby należy wymienić wyłysienie okolic narządów płciowych, krocza oraz brzucha. Potem pojawiają się także symetryczne wyłysienia na klatce piersiowej oraz kończynach, przebarwienia skóry, tłusty łojotok oraz nadmierna ilość wydzieliny w uszach. Psy leczy się podając im preparaty na bazie testosteronu, w przypadkach bardziej zaawansowanych pozostaje kastracja. przerost i zapalenie tarczki ogona Schorzenie ma podłoże hormonalne i występuje przeważnie u niekastrowanych samców, u których stwierdza się znaczne podwyższenie poziomem męskich hormonów we krwi. U suk zapalenie tarczki ogona jest wynikiem dysfunkcji jajników. Schorzenie ma jak widać podłoże hormonalne, przy czym może mieć charakter ogniskowy, ograniczony do konkretnego miejsca, lub wiązać się z ogólnie występującym pierwotnym lub wtórnym łojotokiem. Pierwszym objawem zapalenia tarczki ogona jest pojawienie się na grzbietowej stronie ogona, w odległości 3-5-cm od jego nasady, owalnych, wyraźnie odgraniczonych, stale powiększających się łysych plam. Skóra w tych miejscach jest tłusta i pokryta łojem, bardzo podatna na różnego rodzaju infekcje bakteryjne i grzybicze. Wówczas w tym miejscu może pojawić również obrzęk, zaczerwienienie i wypryski. Sposób leczenia zależy od stopnia zaawansowania choroby. Na początku poprawę może przynieść miejscowe stosowanie środków przeciwłojotokowych, przeciwzapalnych i przeciwbakteryjnych. Potem niezbędne jest podawanie antybiotyków, a jeśli to nie daje efektów pozostaje chirurgiczne usunięcie gruczołu ogonowego oraz kastracja. Więcej na temat przerostu i zapalenia tarczki ogonowej tutaj karłowatość przysadkowa Jest to schorzenie o charakterze dziedzicznym, którego przyczyną jest niedobór hormonów przysadki. Objawia się przede wszystkim zaburzeniem wzrostu oraz stopniową utratą włosa okrywowego, który jest słabo osadzony i łatwo wychodzi podczas szczotkowania. Prowadzi to do obustronnych wyłysień. Charakterystyczne jest to, że podszerstek pozostaje nietknięty. Obserwuje się również nadmierną pigmentację skóry oraz pogarszające stan okrywy włosowej zmiany, takie jak łojotok, powierzchowne zapalenia skórne oraz infekcje grzybicze Zazwyczaj ruchy jego ogona są szybkie lub bardzo szybkie i jakby nieco nerwowe, a ogon jest opuszczony. W ten sposób witają się psy podporządkowane, czyli stojące niżej w hierarchii. Im bardziej zwierzę jest uległe, tym ruchy są szybsze, tym ogon jest niżej opuszczony. Zupełnie inaczej wygląda merdanie u osobników dominujących. szczurzy-ogon 41 zdjęć od 2007 Urodziny: 1995-05-29 Gorenice szczurzy-ogon Albumy Szczury Opis albumu: Tu są fotki moich szczurrów Trochę zamazane, ale czy wszystko musi byc idealne?? 0 0 0 0 Zamazane 2 :P 0 1 0 1 Alex pod szafą 0 0 0 0 Higiena przede wszystkim! 0 0 0 0 O higiene trzeba dbać 0 0 0 0 Alex pijący koktajl truskawkowy 0 0 0 0 A kuku! /Max 0 0 0 0 Mniam, mniam, Ale ten orzech jest pycha!!! /Max 0 0 0 0 To Alex na moim łóżku 0 0 0 0 Drapiący się Alex:P:P 0 0 0 0 Alex... Super, prawda?? 0 0 0 0 Alex - Szczur czyścioszek 0 0 0 0 Alex i Max... 0 0 0 0 Tutaj Max podczas "sobotniej kąpieli" 0 0 0 0 Deserek Maxia :D 0 0 0 0 Śliczna mordka Maxa 0 0 0 0 Mordzia Alexa 0 0 0 0 Max - tym razem w innym ujęciu 0 0 0 0 "Czy te oczy mogą kłamać?" 0 0 0 0 Alex w całości ( na husteczkę i pudełko proszę nie patrzeć:P:P) 1 0 1 0 października 15, 2011. Wśród licznych roślin z rodziny Crassula uwagę swoim niezwykłym wyglądem zwraca roślina zwana trafnie " Ogonem grzechotnika ". Ta wspaniała roślina nie jest łatwa do kupienia, nawet na giełdach należy do rzadkości - czasem ktoś wystawia ją na Allegro. Trzeba pamiętać że Crassula Barkley nie jest łatwa Wielu opiekunów psów zmaga się z łupieżem u swoich czworonogów. Pozornie może się wydawać, że to błaha sprawa, jednak ten defekt kosmetyczny czasem jest objawem głębszego problemu. Chcesz się dowiedzieć, jakie są przyczyny łupieżu u psa, jak mu zapobiegać? Przeczytaj. Czym jest łupież u psa? Przyczyny łupieżu u psaZła dietaNieprawidłowa pielęgnacjaStresChorobyWiek psaAlergieNiedobór witaminJak się pozbyć łupieżu u psa? Czym jest łupież u psa? Najprościej rzecz ujmując, jest to nieprawidłowo lub nadmiernie złuszczony naskórek. Można go zaobserwować pod postacią niewielkich białych płatków na sierści, zlokalizowanych najczęściej w okolicach grzbietu. Może mieć różne natężenie, od niemal niezauważalnego, aż po bardzo intensywny, pokrywający niemal cały grzbiet psa. Ponadto towarzyszą mu najczęściej: zaczerwienienie,ogólnie zła kondycja sierści (brak połysku, należytej sprężystości),suchość skóry, lub łojotok, skóra tłusta w dotykuświąd powodujący uporczywe drapanie,zwiększona utrata włosów w pewnych miejscach,intensywne lub przedłużające się linienie,nieprzyjemny zapach skóry,obecność wykwitów skórnych (krost, strupów). Przyczyny łupieżu u psa Jeżeli łupież występuje u psa dłużej niż 3-4 tygodnie, może być objawem choroby. Trzeba koniecznie obserwować w tym okresie zmiany zachowania czworonoga, jego reakcje i, jak wspomniano wcześniej, udać się do lekarza weterynarii. Zła dieta Zła dieta to bardzo częsta przyczyna występowania łupieżu u psów. Łupież może pojawić się w przypadku, gdy dajesz psu pokarm niezbilansowany, niskiej jakości, np. resztki ze stołu. Podawanie nieregularnych, małych porcji posiłków również może się przyczynić do wystąpienia łupieżu u psa. Jedną z przyczyn wynikających z niewłaściwej diety jest niedobór aminokwasów, kwasów tłuszczowych, witamin oraz mikro- i makroelementów. Nie należy zapominać również o wielonienasyconych kwasach tłuszczowych, takich jak Omega -3 (np. kwas linolenowy) oraz Omega -6 (np. kwas linolowy). Niedobory wskazanych składników odżywczych są często przyczyną problemów skórnych. Aby zapobiec problemowi łupieżu spowodowanego złą dietą: podawaj psu zbilansowaną gotową karmę pełnoporcjową, dbaj, by posiłki psa były regularne i odpowiednio dawkowane. Karmy gotowe są dobrze zbilansowane i nie wymagają dodatkowego wzbogacania o witaminy, mikro i makroelementy. Jeśli Twój pies je kompletne i zbilansowane jedzenie, a występuje u niego łupież, skonsultuj się z lekarzem weterynarii, aby ustalić przyczynę tego stanu. Nieprawidłowa pielęgnacja Często przyczyną psiego łupieżu jest zła higiena. Pamiętaj, że pielęgnacja sierści powinna być dostosowana do specyfiki rasy. Inaczej pielęgnujemy szatę pudla czy Yorkshire terriera, inaczej owczarka podhalańskiego. Po wystąpieniu pierwszych objawów łupieżu zastanów się, czy dostatecznie często czeszesz i kąpiesz swojego pupila. Na ogół nie zaleca się zbyt częstych kąpieli psów, jednak w niektórych okolicznościach nie należy ich zaniedbywać, zwłaszcza wtedy, gdy sierść psa jest widocznie brudna lub wydziela nieprzyjemny i nienaturalny zapach. Błędem w pielęgnacji pupila jest również używanie niewłaściwych środków pielęgnacyjnych. Do tego celu stosujemy jedynie preparaty dedykowane psom. Ludzkie kosmetyki są absolutnie niewskazane dla naszych czworonożnych przyjaciół. Wybieraj więc zawsze delikatny szampon przeznaczony do takiego rodzaju sierści, jaką ma Twój pies. Jak dobrać kosmetyk dla psa z łupieżem? Najlepiej udaj się po poradę do lekarza weterynarii. Łupież spowodowany łojotokiem i ten wynikający z suchej i podrażnionej skóry wymaga innego postępowania pielęgnacyjnego. Sklepy zoologiczne i lecznice weterynaryjne oferują całą gamę różnych preparatów. Po kąpieli dokładnie spłucz szampon z psiej sierści. Kąp psa z częstotliwością zaleconą przez lekarza. Kolejną przyczyną łupieżu u psów wynikającą z niewłaściwej pielęgnacji jest zbyt rzadkie szczotkowanie. Pamiętaj, by tę czynność wykonywać przynajmniej raz w tygodniu. W przypadku niektórych ras należy szczotkować sierść codziennie lub okresowo poddawać ją specjalistycznym zabiegom, takim jak na przykład trymowanie. Kiedy nie szczotkujesz odpowiednio często swojego psa, komórki jego skóry nie będą właściwie ukrwione, martwy włos nie zostanie usunięty, co w konsekwencji może prowadzić do powstania łupieżu. Stres Wizyta w lecznicy, nadmierny hałas, pojawienie się nowego psa lub dziecka w domu, dłuższa nieobecność opiekuna, brak ruchu, zmiany w otoczeniu, narażenie na agresję, awersyjny trening mogą być przyczyną stresu dla psa. Chroniczny stres może prowadzić do wystąpienia łupieżu. Dlatego przemyśl, czy przed pojawieniem się łupieżu u psa nie był on narażony na sytuacje wywołujące jego niepokój, np. nie zmieniłeś miejsca zamieszkania, Twój pupil nie jest zmuszony do długiego przebywania w domu, nie zostawiasz go w zbyt małym pomieszczeniu. Jeśli tak się dzieje, usuń źródło stresu, a gdy okaże się to niemożliwe, postaraj się przyzwyczaić swojego czworonoga do zaistniałej sytuacji. Gdyby Twoje działania były nieskuteczne, a pies nadal wykazywał oznaki niepokoju, udaj się po pomoc do specjalisty – lekarza weterynarii lub behawiorysty. W przypadku wystąpienia stresu u psa należy przede wszystkim zastanowić się, co jest głównym jego źródłem. Jak możesz pomóc psu, u którego obserwujesz stres? Możesz wtedy zastosować następujące metody: wprowadzaj jak największą ilość wzmocnień pozytywnych, zwłaszcza podczas treningów z czworonogiem;urozmaicaj psią aktywność – pozwala ona na rozładowanie frustracji. Możesz na przykład zaproponować swojemu psu zabawy węchowe, takie jak mata węchowa lub Nosework. Zostawienie psu zabawki do żucia lub bezpiecznego gryzaka, podobnie jak trening węchowy, pozwoli zwierzęciu rozładować frustrację;wprowadzaj psu jasne zasady, które są egzekwowane przez wszystkich domowników;wprowadzaj rutynę do rozkładu dnia, gdyż pozwala ona na zwiększenie poczucia bezpieczeństwa u Twojego czworonoga;przeprowadź z psem trening zostawiania go samego w domu;staraj się zniwelować wrażliwość psa na stresor np.: wykorzystując odpowiednie treningi stopniowo oswajające go z bodźcem;jeśli Twój zestresowany pies pozytywnie reaguje na uścisk, pomyśl o specjalnym ubraniu antystresowym;ucz psa spokojnego odpoczywania w domu. Choroby Łupież może zostać spowodowany inwazją pasożytów, takich jak: pchły, nużeńce, świerzbowce, roztocza Cheyletiella i wszy. Cheyletiella yasguri jest rodzajem pasożyta, który żeruje na psach, przy czym nasz pupil może dość łatwo zarazić się nim od innego chorego zwierzęcia, z którym ma on bliższy kontakt, np. podczas spaceru czy odwiedzin. Choroba nosi też nazwy „łupież wędrujący” i „łupież chodzący”, ponieważ wywołujące ją roztocza, widoczne gołym okiem jako białe plamki na ciele psa, szybko się przemieszczają. W zależności od odporności organizmu czworonoga objawy mogą być silniejsze lub słabsze. Zazwyczaj w początkowym stadium naskórek ulega nadmiernemu łuszczeniu się, jednak wraz z rozwojem choroby może dojść do innych nieprzyjemnych dolegliwości, takich jak świąd powodujący łysienie czy rumień. W zakażonych miejscach tworzą się strupy. Rozpoznanie wymaga wykonania badań mikroskopowych, zatem najlepszą opcją będzie udanie się do lekarza weterynarii w celu pobrania próbek. Leczenie polega na stosowaniu preparatów spot on. Dlatego często kontroluj stan skóry swojego podopiecznego. Celem zdiagnozowania obecności pasożytów zgłoś się do lekarza weterynarii, który: wykona badanie zeskrobin w celu potwierdzenia obecności nużeńca,zleci posiew, aby sprawdzić, jakie bakterie i grzyby biorą udział w zakażeniu,zleci trichogram, który pozwala również wykluczyć lub potwierdzić choroby pasożytnicze. Samodzielnie możesz wykonać próbę bibułową, która pozwoli potwierdzić obecność odchodów pcheł. Najważniejsza jest jednak profilaktyka polegająca na podawaniu preparatów przeciw pasożytom. Na rynku jest ich bogaty wybór. Stosowanie specyfiku warto jednak omówić z lekarzem weterynarii, który zna Twojego psa i na pewno najlepiej dobierze odpowiedni dla niego preparat. Bardzo ważne jest, by posprzątać dokładnie otoczenie zwierzęcia: wyprać jego legowiska, dokładnie odkurzyć podłogi, wyprać dywany, co pomoże uniknąć inwazji pasożytów w przyszłości. Choroby skóry rzadko kojarzą się nam z problemami endokrynologicznymi, natomiast nieprawidłowości w działaniu hormonów są przyczyną wielu problemów dermatologicznych, w tym łupieżu. Stan sierści i jej wzrost jest uwarunkowany utrzymaniem równowagi hormonalnej. Jakie choroby są przyczyną wstąpienia łupieżu u psa? Najczęstsze zmiany hormonalne prowadzące do zmian skórnych, w tym łupieżu, to: niedoczynność tarczycy, która objawia się uogólnionym spowolnieniem tempa metabolizmu. Występuje w postaci pierwotnej i wtórnej. Wśród objawów choroby można wyróżnić: tycie, zaparcia naprzemiennie z biegunkami, osowiałość czy zwiększenie wrażliwości na zimno. Występuje łojotok oraz charakterystyczne wyłysienia na bokach tułowia i nosie psa, a także tzw. „szczurzy ogon”. Leczenie polega na podawaniu syntetycznego odpowiednika hormonu; cukrzyca to kolejne schorzenie mogące się przyczynić do powstania łupieżu u psów. Kiedy więc zaobserwujesz u swojego pupila niepokojące objawy, takie jak zwiększone pragnienie i łaknienie przy jednoczesnym spadku masy ciała, niezwłocznie udaj się do lekarza weterynarii, który zleci odpowiednie leczenie. Choroby tej nie można całkowicie wyleczyć, jednak wczesne podjęcie terapii pomoże psu cieszyć się życiem jeszcze przez długi czas. Lekarz weterynarii z pewnością zleci wówczas pupilowi insulinę w postaci podskórnych zastrzyków. Pamiętaj, że lek ten należy podawać regularnie i we wskazanych dawkach. Należy również stale sprawdzać, czy zlecona dawka jest odpowiednia i czy wyniki psa są dobre. Psy, które chorują na cukrzycę, powinny mieć zapewnioną aktywność fizyczną. Opiekun musi pilnować również właściwej diety psa, dobranej przez lekarza. Wiek psa Łupież może być spowodowany wiekiem psa, na starość zmienia się bowiem metabolizm skóry. Stary pies jest bardziej podatny na różne choroby, dlatego w tym okresie życia naszego czworonożnego przyjaciela zapewnij mu szczególną opiekę lekarza weterynarii. Alergie Bardzo często łupież może wskazywać na obecność alergii u psa. W ten sposób objawia się zarówno alergia pokarmowa jak i alergia na czynniki wziewne (tzw. powietrznopochodne, np. roztocza) czy alergia kontaktowa. Leczenie alergii u psa to proces złożony. Warto mieć na uwadze, że w przypadku nadwrażliwości na alergeny w pokarmach, proces usuwania ich z organizmu może trwać nawet 8 tygodni. Alergia pokarmowa u psów może wystąpić w każdym momencie życia czworonoga oraz o dowolnej porze roku. Jeśli zauważysz u pupila niepokojące objawy, skonsultuj się z lekarzem weterynarii. Niedobór witamin Aby psia sierść była w doskonałej kondycji, niezbędne są witaminy, wśród których największe znaczenie mają witamina A, E, B2, B3, B6, C oraz biotyna. Dostarczenie nieodpowiedniej ilości witamin w posiłkach może skutkować wystąpieniem łupieżu. Dlatego tak ważne jest stosowanie kompletnego i zbilansowanego pokarmu dla psów. I tak na przykład witamina A zapobiega łojotokowi, łagodzi świąd i podrażnienia, zaś witaminy z grupy B redukują możliwość wystąpienia zmian skórnych. Jak się pozbyć łupieżu u psa? Kiedy już zaobserwujemy występowanie tego problemu u swojego podopiecznego, nie podejmujmy działań na własną rękę. Udajmy się ze zwierzęciem do lekarza weterynarii, który zleci odpowiednie postępowanie w zależności od przyczyny łupieżu np.: zmianę diety, leczenie przeciwpasożytnicze, kąpiele pielęgnacyjne i lecznicze. Jak oceniasz ten artykuł? Kliknij, aby ocenić Średnia ocena / 5. Liczba głosów 132 Brak głosów. Oceń artykuł!Odpowiedzi Dla Ciebie nie ma ma np dla kota . koty dlatego nigdy nie zjedza ogona szczura bo ogolnie chodzi o jedzenie ogona ;p a ty chyba go nie zjesz co ?;p :)hehe niektórzy ludzie twierdzą że W OGONIE szczura znajduje się trucizna, ale rzekomo ona jest wytwarzana tylko u to W ogonie, a nie NA, więc głaskając i tak nic nam by się nie stało, nawet gdyby ta trucizna w środku była. xDtata mi opowiadał, że trucizna jednak jest, bo jak jego kot przyniósł do domu szczura i go zjadł(zauważyli tylko szczątki szczura), ogon nadgryziony to że kot okropnie się męczył i zaraz prawie zdechł. blocked odpowiedział(a) o 18:36 to taki MIT , ze szczury maja w ogonach strychninę ( to taka trucizna ). Od razu ci mówię , ze to absolutna bzdura i nie wiem kto to wymyślił. EKSPERTfaflimilia odpowiedział(a) o 20:30 To znaczy , że są na nim trujące bakterie . ;3 sevio odpowiedział(a) o 10:46 blocked odpowiedział(a) o 10:46 Czyli bakterie ma zaraza taka niby nie dotykaj lepiej Gabis<3 odpowiedział(a) o 11:23 Yyy,żal mi kogoś kto ci to powiedział!;pMoja koleżanka ma szczurcia i głaszcze go po ogonie i wgl,.i nie myje rąk i je kanapkę i nic jej nie jest;) To znaczy że ktoś Ci piękną bajkę opowiedział a Ty uwierzyłaś naiwnie. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
Dodam jeszcze, że niektórych ludzi brzydzi ogon szczurzy czy mysi, myślę, że Twoja mama należy do tych osób. Ja mam myszę i uważam, że jej ogonek jest piękny!:* Odpowiedź została zedytowana [Pokaż poprzednią odpowiedź]Tłumaczenia w kontekście hasła "Znalazłem szczurzy" z polskiego na angielski od Reverso Context: "Znalazłem szczurzy ogon z eklerku" Tego typu skandaliczne rzeczy.Dzień dobry! Mój pies ma 3 lata, jest to mieszaniec wilczarza irlandzkiego, masywny waga ok 60/70kg. Problemy ze skórą zaczęły się ok 1, 5 roku temu. Byłam u kilku lekarzy, ale żaden nie potrafił mu pomóc. Mieszkam w bardzo małej miejscowości ale jeśli będzie taka potrzeba tj. Porada w specjalistycznej klinice dla zwierząt ( dotychcas nikt mi tego nie zalecał) oczywiście się tam udam. Na początku były to łysiejące place na łokciach co lekarz tłumaczył modzelami z racji gabarytów psa. Po kilku miesiącach zaczęły się biegunki i poradzono zmianę karmy o niższej zawartości białka. Następnie łysiejące, sączące rany na grzbiecie i lekkie wypadanie sierści na czubku ogona, miała to być grzybica. Dziś mój pies nie ma włosów na ogonie, łysy jak u szczura i zapewne mu zimno. Place na grzbiecie wyleczyłam rivanolem, modzele smaruję flucinar, lekko pomaga. Z racji różnych diagnoz zaczęłam sama czytać w internecie i zastanawiam się czy może to być wina białka? Moje pytanie brzmi - czy żywiennie psa karmą suchą (pedeegre lub chappi) może mieć wpływ na stan skóry mojego psa i czy wówczas go karmić. Czy drób może mieć niekorzystny wpływ. Nadmienię iż wcześniej kupowałam psu karmę brit i canun ale wg weterynarza miały zbyt wiele białka i stąd np częste biegunki. Teraz zamówiłam eukanuba sensitive skin ale mimo wszystko szukam opinii i ewentualnej rady jak postępowac aby nie skrzywdzić psa. Bardzo proszę o szczerą odpowiedź i wskazówki. Pozdrawiam serdecznie joanna Jeżeli poza zmianami skórnymi u psa występuje dodatkowo niechęć do ruchu, tendencja do tycia, bradykardia należy brać pod uwagę niedoczynność tarczycy lub inne zaburzenia hormonalne. Do odpowiedniej diagnozy potrzbne będą badania krwi oraz nie wykluczone, że lekarz zdecyduje się na wymaz ze skóry. Pozdrawiam. Ogon u psa rasy chihuahua musi być wysoko osadzony, szeroki u nasady i stopniowo zwężający się ku końcowi. Charakterystyczną cechą jest sposób jego noszenia – w ruchu ogon powinien być noszony wysoko, nieco zagięty, jednak nie zakręcony. Kończyny psa muszą być proste, dość dobrze umięśnione i dobrze kątowane. Wyłysienia u zwierzątWyłysienia powodowane zaburzeniami wydzielania wewnętrznego:W przypadku niedoczynności tarczycy mogą występować objawy dermatologiczne: pogrubienie skóry, suchy i łamliwy włos, zaburzenia wymiany włosa, charakterystyczne wyłysienia u psów tzw. szczurzy ogon, występujące też na uszach, bocznych częściach szyi oraz na brzuchu u kory nadnerczy powoduje: zmniejszenie elastyczności skóry, pojawienie się plamek wynikające z niedoboru testosteronu występują w postaci uogólnionych wyłysień na tułowiu, natomiast niedobór estrogenów powoduje wyłysienia na bokach i grzbiecie, pojawia się bardzo cienka skóra i cienki nabyte wyłysienia u kotów występują w tylnej okolicy jamy brzusznej, sporadycznie występują też rozsiane wyłysienia powodowane alergiami:Występują najczęściej na tle pokarmowym. Zwierzę może nie przyswajać niektórych elementów pokarmu, w wyniku czego występuje reakcja immunologiczna. Pojawiają się wyłysienia w różnych miejscach na ciele, w zależności od tego gdzie dochodzi do zadrapań. Dlatego też, karma powinna być najwyższej jakości, a w razie wystąpienia alergii należy zastosować dietę tego uczulać mogą detergenty, a nawet nowe posłanie lub koc. Alergia na jad pchli, roztocza i inne pasożyty zewnętrzne również wpływa na spotykane choroby towarzyszące wyłysieniu spowodowanemu bakteriami i pasożytami to :świerzb, grzybica, nużyca i bakterie skóry, spowodowane gronkowcem najczęściej przybiera postać pęcherzyków i gródek. Po powstałym strupie pojawia się blizna i łysy fragment skóry. W przypadku atopowego zapalenia skóry występuję podrażnienie w wyniku którego zwierzę drapie się i wypada sierść. Inwazje grzybicze przyjmują wygląd plackowatych wyłysień, zmiany widoczne są najczęściej w okolicy ogona, głowy i kończyn, jest to efekt niewłaściwej higieny zwierzęcia. Nużyca objawia się natomiast przerzedzeniem sierści, łuszczeniem skóry, pojawieniem ropnych krost, a także pojawia się charakterystyczny zapach. Zakażenie nużeńcem następuję poprzez wylizywanie szczeniąt przez matkę, bądź związane jest z wystąpieniem spadku odporności na skutek przyczynyProblemy z utratą sierści mogą wynikać tez z problemów behawioralnych. Najczęściej pojawiające się wyłysienia u zwierząt pojawiają się na łapach w związku z nadmiernym wylizywaniem. Sytuacje stresowe mogą również wpłynąć na nadmierne wypadanie włosów. CENNE LINKI Straż dla Zwierząt w ciągu roku podejmuje setki interwencji mających na celu ratowanie zwierząt domowych, gospodarczych i dzikich w całej Polsce. [ Většina lidí považuje studený psí čumák za projev zdravého psa. Toto je však pouhý mýtus, protože suchý psí čumák rozhodně neznamená automaticky nemoc. Proč je tedy psí čumák studený a mokrý? Jistě víte, že zrychleným dýcháním a vyplazeným jazykem pes ochlazuje svůj organismus, ovšem pes ochlazuje svůj organismus také díky mokrému čenichu. Uvnitř Sebaceous adenitis – zapalenie gruczołów łojowych Sebaceous adenitis, czyli zapalenie gruczołów łojowych, jest rzadko występującą chorobą autoimmunologiczną. W jej przebiegu dochodzi do nacieku zapalnego gruczołów łojowych, a w dalszej konsekwencji do ich zniszczenia. Choroba ta była opisywana u różnych gatunków zwierząt. Poza psami, jej przypadki były notowane u królików, koni i kotów [1-14]. W przypadku psów przypuszcza się, że przynajmniej u pewnych ras choroba jest uwarunkowana genetyczne. Rasami, u których to uwarunkowanie zostało potwierdzone, są pudle, akita, psy rasy hovawart [4, 5, 15]. Uważa się, że u tych ras dziedziczenie odbywa się na drodze autosomalnej recesywnej [4]. Sebaceous adenitis rozpoznawane było ponadto u wielu innych ras psów, takich jak: vizlie, samojedy, owczarki belgijskie, spaniele i psy rasy chow chow, berneńskie psy pasterskie, ihasa apso, labrador retrivery, sznucery, boksery, owczarki colie, golden retrivery, havańczyki, pointery, choroba stwierdzana była ponadto u mieszańców [1, 3, 4, 8, 15-21]. Do niszczenia gruczołów łojowych w przebiegu choroby dochodzi w wyniku procesu autoimmunologicznego, podczas którego ulegają one destrukcji na skutek nacieku komórek jednojądrzastych, a w miejscu jego występowania powstaje tkanka łączna. Poza hipotezą autoimmunologiczną, istnieją również inne teorie wyjaśniające zniszczenie gruczołów łojowych. Niektórzy autorzy podają, że związane jest ono z zaburzeniami w rogowaceniu, które prowadzą do zatkania przewodów wyprowadzających i w konsekwencji do powstania zapalenia na drodze reakcji na ciało obce. Kolejna hipoteza jako przyczynę tego stanu podaje nieprawidłowy metabolizm lipidów [4, 15]. Objawy kliniczne zapalenia gruczołów łojowych Chociaż choroba w wielu przypadkach jest uwarunkowana genetycznie, do jej rozwoju nie dochodzi u bardzo młodych psów, co jest powszechne w przypadkach innych genetycznie uwarunkowanych schorzeń. Pierwsze objawy sebaceous adenitis stwierdzane są najczęściej u dorosłych młodych psów lub u osobników w średnim wieku. U psów rasy akita (w obrębie której często stwierdzane są przypadki zapalenia gruczołów łojowych) średni wiek, kiedy pojawiają się pierwsze objawy choroby, to 5 lat. Liczni autorzy prowadzili obserwacje epidemiologiczne zapalenia gruczołów łojowych również pod kątem wieku, w którym występują pierwsze objawy. Tavel i wsp. w roku 2008 stwierdzili, że wiek zwierząt z rozpoznaną chorobą wynosił od roku do 11 lat (średnio 4 lata i 8 miesięcy), z kolei Lortz i wsp. średni wiek chorych psów szacują na 7 lat. Oceniano również występowanie predyspozycji płciowej do jej rozwoju. Zdania na ten temat, opisywane w dostępnej literaturze, są podzielone. Według Tavel i wsp., choroba częściej stwierdzana była u samców, podobną zależność wykazali również Franzer i wsp. Natomiast zdaniem innych autorów, w przypadku zapalenia gruczołów łojowych nie stwierdza się predyspozycji płciowych, występuje ona z jednakową częstością u obu płci [9, 15]. Zapalenie gruczołów łojowych może przyjmować postać uogólnioną i miejscową. Możliwy jest łagodny przebieg choroby, w którym objawy są bardzo dyskretne i pojawią się jedynie okresowo, samoistnie ustępując [1]. Obraz kliniczny różni się nieco u osobników z długim i krótkim włosem. U ras krótkowłosych powstają liczne, rozsiane, okrągłe, bezwłose obszary pokryte łuskami. U ras z dłuższym włosem, jak pudle i akita, stwierdzane jest nadmierne rogowacenie i wyłysienia, a włos staje się matowy i pokryty jest srebrnymi łuskami. Formujące się łuski są bardzo mocno związane ze skórą i trudne do oderwania. Pierwsze objawy kliniczne pojawiają się na głowie (często w okolicy okołooczodołowej), małżowinach usznych, karku, a następnie rozprzestrzeniają się na tułów, brzuch i kończyny, stopniowo przyjmując charakter uogólniony [1, 4]. U niektórych psów obejmują ogon, powodując, że na skutek utraty włosa przyjmuje on charakterystyczny „szczurzy” wygląd [5]. Występowanie pierwszych zmian na ogonie jest charakterystyczne dla owczarków niemieckich, tego typu symptom autorzy stwierdzali również u berneńskich psów pasterskich (fot. 3) [20, 22]. U psów rasy akita pierwsze zmiany pojawiają się zwykle na głowie, często objęta jest nimi też małżowina uszna [4]. Interesujące jest to, że u tej rasy rumieniowo-woszczynowe zapalenie zewnętrznego przewodu słuchowego może występować jako pierwszy objaw zapalenia gruczołów łojowych, wyprzedzając inne, bardziej typowe, nawet do dwóch lat [4]. Kolejnym charakterystycznym objawem, który występuje na początku choroby, jest przerzedzenie sierści na skutek wypadnięcia podszerstka. U akita choroba ma zwykle tendencję do uogólniania się na całe ciało zwierzęcia, wówczas na skórze widoczne są: rumień, grudki, krosty i łuski, skóra pokryta jest żółtobrązową wydzieliną, złożoną z łoju i złuszczonego naskórka. Niekiedy występują objawy ogólne, takie jak: gorączka, osłabienie, utrata masy ciała, a niekiedy powiększenie powierzchownych węzłów chłonnych. Tego typu symptomy notowane były u nieco ponad 20% zwierząt chorych, przy czym częściej stwierdzane są u osobników młodych i u takich, u których zmiany chorobowe występują okresowo [1, 3]. W przypadku spanieli, podobnie jak u akita, wraz z innymi objawami choroby często notuje się występowanie zapalenia zewnętrznego przewodu słuchowego [1]. Również w przypadku hawańczyków zmiany dotyczące małżowiny usznej, jak również zewnętrznego przewodu słuchowego są bardzo powszechne i notowane u około 2/3 chorych psów [8]. Sebaceous adenitis jest chorobą skóry, w przebiegu której zwykle nie występuje świąd. U części chorych zwierząt może być on jednak obecny jako efekt wtórnych powikłań bakteryjnych lub też powodowanych przez drożdżaki. Powikłania te są jednak na tyle powszechne w grupie psów chorych ( z powodu zaburzeń w filmie skórnym), że świąd spotykany jest nawet u 40-50% z nich [1, 8]. Niektórzy autorzy są zdania, że świąd w przebiegu zapalenia gruczołów łojowych może występować niezależnie od wtórnych powikłań [9]. W obserwowanych przypadkach wraz z zapaleniem gruczołów łojowych stwierdzano inne choroby ogólnoustrojowe, jak atopowe zapalenie skóry, leiszmanioza czy niedoczynność tarczycy, ale ich wpływ na rozwój sebaceous adenitis nie jest znany [1, 3, 23]. Rozpoznanie zapalenia gruczołów łojowych Same objawy kliniczne i informacje uzyskane z wywiadu, chociaż mogą sugerować chorobę, nie są wystarczające do rozpoznania zapalenia gruczołów łojowych. Z badań dodatkowych pomocne jest badanie mikroskopowe włosa. W preparacie wykonanym z wyrwanych z miejsc występowania objawów włosów widoczne są ściśle przylegające do łodygi włosa złogi, które złożone są z łoju i keratyny. Złogi te określane są jako mankiety łojowe, trzeba jednak pamiętać, że mogą być one stwierdzane również u zwierząt z zaburzeniami keratołojotokowymi na innym tle [5, 15]. Ostateczne rozpoznanie powinno być postawione na podstawie badania histopatologicznego. Wycinki skóry (zwykle wystraszająca jest trepanobiopsja z zastosowaniem trepana 6- 8 mm) pobieramy zwykle z kilku miejsc, co znacznie zwiększa prawdopodobieństwo znalezienia charakterystycznych zmian [21]. Biopsję skóry należy, o ile to możliwe, wykonać przed zastosowaniem leczenia. Preparaty do oceny histopatologicznej barwione są rutynową metodą z użyciem hematoksyliny i eozyny [3, 4, 9]. Obraz mikroskopowy cechuje się występowaniem parakeratycznej lub ortokeratycznej hiperkeratozy [22]. Ponadto widoczne jest zapalenia gruczołów łojowych z naciekiem zapalnym złożonym głównie z komórek jednojądrzastych (makrofagów, plazmocytów i limfocytów [fot. 6]) [3]. W bardziej zaawansowanych zmianach stwierdza się zanik gruczołów łojowych, a w miejscu ich występowania pojawia się tkanka łączna. U niektórych ras psów obraz histopatologiczny może nieznacznie odbiegać od ogólnego schematu. U pudli występuje najczęściej limfocytarne zapalenie na wysokości przewodów wyprowadzających gruczołów łojowych, a w przypadku znacznego zaawansowania procesu chorobowego dochodzi do atrofii gruczołów łojowych. Dla psów rasy akita została opracowana trójstopniowa skala, uzależniona od stopnia zniszczenia gruczołów łojowych [4]: • zmiany pierwszego stopnia charakteryzują się niezmienioną liczbą gruczołów łojowych z obecnością nacieku zapalnego o charakterze mieszanym, złożonym z makrofagów, granulocytów obojętnochłonnych, eozynofili, komórek plazmatycznych, mastocytów oraz limfocytów; • w przypadku zmian drugiego stopnia stwierdza się zmniejszenie liczby gruczołów łojowych, natomiast naciek zapalny występuje sporadycznie; • zmiany trzeciego stopnia w obrazie histopatologicznym cechują się brakiem zarówno gruczołów łojowych, jak i nacieków zapalnych [4]. Dotychczas nie zaobserwowano korelacji pomiędzy stopniem destrukcji gruczołów łojowych widocznym w obrazie mikroskopowym a stopniem nasilenia objawów klinicznych [4]. Często w preparacie histopatologicznym możemy ponadto stwierdzić zapalenie mieszków włosowych zlokalizowane w okolicy cieśni, będące zwykle następstwem wtórnych powikłań. [22]. Leczenie zapalenia gruczołów łojowych Leczenie uzależnione jest od stopnia zaawansowania choroby. Opisywano przypadki, w których bez wdrożenia terapii dochodziło do samoistnego częściowego odrostu włosów [6]. W przypadkach wczesnych, niepowikłanych wystarczające jest stosowanie szamponów keratolitycznych i keratoplastycznych (zawierających w swoim składzie siarkę, kwas salicylowy lub mleczan etylu) [7]. Pomocne jest nawilżanie naskórka za pomocą oliwki dla niemowląt [5, 7, 19]. W cięższych przypadkach można zastosować glikol propylenowy w stężeniu 50-75%, codziennie lub przynajmniej 2-3 razy w tygodniu. Celem tego postępowania jest zwiększenie zawartości lipidów w warstwie rogowej [5]. W przypadkach bardziej zaawansowanych niezbędne jest zastosowanie leczenia ogólnoustrojowego, podczas którego stosuje się leki immunosupresyjne i przeciwzapalne. Leki immunosupresyjne i przeciwzapalne w leczeniu zapalenia gruczołów łojowych Glikokortykosteroidy Chorym psom podaje się glikokortykosteroidy (prednizolon w dawce 1 mg/kg doustnie) w celu zmniejszenia procesu zapalnego i ograniczenia świądu [1, 5, 15]. Lek ten m oże być również stosowany w wyższej immunosupresyjnej dawce (2,2 mg/kg co często prowadzi do całkowitego ustąpienia objawów (choć zdarzają się przypadki oporne na podawanie glikokortykosteroidów) [3, 9]. Należy oczywiście pamiętać o możliwych skutkach ubocznych długotrwałego stosowania glikortykosteroidów w tak wysokich dawkach. Retinoidy W przypadkach bardzo ciężkich, ze zmianami uogólnionymi, można zastosować syntetyczne retinoidy (isotretinoina w dawce 1-2 mg/kg raz dziennie lub etretinat w podobnej dawce, oba podawane doustnie) [15, 20]. Stosowanie tych leków jest skuteczne u około 50% chorych psów (jako poprawę definiowano zmniejszenie nasilenia zmian o ponad 50%) [24]. Cyklosporyna Kolejnym lekiem, który można zastosować, jest cyklosporyna podawana w dawce 5 mg/kg raz dziennie doustnie [15, 25]. Leczenie musi być kontynuowane przez co najmniej kilka miesięcy. W przypadku wyboru tego leku najistotniejszym czynnikiem ograniczającym jest jego wysoka cena, a psy chorujące na sebaceous adenitis zwykle nie należą do ras małych. Lortz i wsp. stwierdzili, że w przypadku stosowania tego leku dochodziło do zwiększenia liczby gruczołów łojowych w skórze. Podobne efekty stosowania cyklosporyny zanotowali również Linek i wsp., w badaniach których wykazano, że podawanie leku zmniejsza odczyn zapalny dotyczący gruczołów łojowych, jak również prowadzi do zwiększenia ich liczby [26]. Autorzy stosowali cyklosporynę doustnie u psów z zapaleniem gruczołów łojowych i w ich opinii przynosi ona bardzo dobre rezultaty, a pozytywne objawy jej stosowania w postaci zmniejszenia ilości łusek i odrostu włosa oraz ograniczenia stanu zapalnego występują już po około miesiącu jej podawania. Dobre rezultaty można osiągnąć w przypadku równoczesnego stosowania cyklosporyny i leczenia miejscowego w oparciu o szampony keratoplastyczne/keratolityczne [7]. Takie połączenie wykazuje wyższą skuteczność niż samodzielne stosowanie każdej z tych metod. Cyklosporyna może być również używana u chorych zwierząt miejscowo w postaci płynu (kąpiele raz dziennie). Roztwór przygotowujemy na bazie cyklosporyny doustnej (25 ml cyklosporyny w stężeniu 100 mg/ml na 250 ml wody). O ile stwierdzimy poprawę, częstotliwość stosowania można zmniejszyć do jednego, ewentualnie dwóch razy w tygodniu [16]. Leczenie to przynosi poprawę po około 6 tygodniach. Zdaniem Patersona metoda ta charakteryzuje się bardzo dużą skutecznością, w prowadzonych przez siebie badaniach stwierdził on poprawę u wszystkich zwierząt poddanych terapii. Należy jednak pamiętać o bardzo wysokich kosztach w przypadku jej wyboru (wyższych nawet niż w przypadku leczenia ogólnoustrojowego) i możliwej rezygnacji właściciela z dalszego leczenia pomimo osiągnięcia dobrych wyników. Witamina A Kolejnym lekiem, możliwym do stosowania w przypadku zapalenia gruczołów łojowych, jest witamina A. Witaminę tę należy podawać w dawce około 1000 UI na kg dziennie w dawce podzielonej (proponowane przez Lam i wsp. dawki mieszczą się w zakresie od 380 do 2600 IU/kg/dzień), a leczenie musi być prowadzone przez co najmniej miesiąc (stopniową poprawę obserwuje się do około 6. miesiąca stosowania leku) [9]. Nie potwierdzono, by istniała zależność pomiędzy dawką użytej witaminy A a efektami klinicznymi. Leczenie to przynosi poprawę u części zwierząt, ale zwykle nie jest ona całkowita. U niektórych osobników poprawa jest jedynie przejściowa i po kilku miesiącach, pomimo podawania witaminy A, dochodzi do nawrotu objawów choroby. U części chorych zwierząt autorzy stosowali równocześnie cyklosporynę i witaminę A lub też glikortykosteroidy i witaminę A, z pozytywnymi efektami. Kwasy tłuszczowe Kolejnym lekiem, który może być podawany, są wielonienasycone kwasy tłuszczowe, które mogą być łączone z innymi opisywanymi preparatami, jak również z leczeniem miejscowym [8, 27]. PODSUMOWANIE W przypadku psów rasy akita i spanieli średni czas przeżycia od czasu rozpoznania choroby do eutanazji oceniany jest na 24 miesiące [1]. Ponieważ sebaceous adenitis przynajmniej u niektórych ras psów ma podłoże genetyczne (u pudli, akita, psów rasy hovart), zwierzęta z rozpoznaną chorobą należy eliminować z dalszej hodowli w celu uniknięcia jej występowania w populacji. Autorzy: dr n. wet. Marcin Szczepanik, dr n. wet. Piotr Wilkołek, lek. wet. Łukasz Adamek, Zakład Diagnostyki Klinicznej i Dermatologii Weterynaryjnej UP w Lublinie dr n. wet. Anna Śmiech, Katedra Anatomi Patologicznej UP w Lublinie lek. wet. Karina Chmielecka, Przychodnia Weterynaryjna Marwet, Turka Zdjęcia: Z zasobów autorów Streszczenie: Sebaceous adenitis jest zapalną chorobą skóry pochodzenia autoimmunologicznego lub dziedzicznego. Pojawia się zwykle młodych dorosłych psów oraz w średnim wieku. Typowe zmiany chorobowe obejmują linienie, łuszczenie oraz pęcherzykowate cysty. Diagnoza oparta jest głównie na wynikach histopatologicznych. Leczenie sebaceous adenitis obejmuje różnorodne terapie miejscowe z użyciem czynników keratolitycznych/keratoplastycznych oraz terapię ustrojową. Piśmiennictwo: 1. Tevell Bergvall K., Egenvall A.: Sebaceous adenitis in Swedish dogs, a retrospective study of 104 cases. “Acta Vet. Scand.” 2008, 50:11. 2. Osborne C.: Sebaceous adenitis in a 7-year-old Arabian gelding. “Can. Vet. J.” 2006, 47, 583-586. 3. Spaterna A. , Antognoni Cappuccini S., Tesei B.: Sebaceous Adenitis in the Dog: Three Cases. “Vet. Res. Communications”, 2003, 27, Suppl. 1, 441-443. 4. Reichler Hauser B., Schiller I. i wsp.: Sebaceous adenitis in the Akita: clinical observations, histopathology and heredity. “Vet. Dermatol.” 2001,12, 243-253. 5. Vercelli A., Cornegliani L., Tronca L.: Sebaceous adenitis in three related Hovawart dogs. “Vet. Dermatol.“ 2004,15, 2-52. 6. Varjonen K., Rest J., Bond R.: Alopecia in a black Labrador retriever associated with focal sub-follicular panniculitis and sebaceous adenitis. “Vet. Dermatol.”, 2010, 21, 415-419. 7. Lortz J., Favrot C., Mecklenburg L. i wsp.: A multicentre placebo-controlled clinical trial on the efficacy of oral ciclosporin A in the treatment of canine idiopathic sebaceous adenitis in comparison with conventional topical treatment. “Vet. Dermatol.” 2010 21, 593-601. 8. Frazer Schick Lewis Jazic E.: Sebaceous adenitis in Havanese dogs: a retrospective study of the clinical presentation and incidence. “Vet. Dermatol.” 2011, 22, 267-274. 9. Lam Affolter Outerbridge Gericota B., White Oral vitamin A as an adjunct treatment for canine sebaceous adenitis. “Vet. Dermatol.”, 2011, 22, 305-311. 10. Jassies-van der Lee A., van Zeeland Y., Kik M., Schoemaker N.: Successful treatment of sebaceous adenitis in a rabbit with ciclosporin and triglycerides. “Vet. Dermatol.” 2009, 20; 67-71. 11. White, Linder Schultheiss P. i wsp.: Sebaceous adenitis in for doestic rabbits (Oryctatagus cuniculus), “Vet. Dermatol.“ 2000, 11, 53-60. 12. Wendlberger U.: Sebadenitis bei einer Katze. „Kleintierpraxis“ 1999; 44, 235-312. 13. Noli C., Toma S.: Three cases of immune-mediated adnexal skin disease treated with cyclosporin. “Vet. Dermatol.” 2006, 17, 85-92. 14. Kovalik M., Thoday K., Eatwell K., van den Broe Successful Treatment of Idiopathic Sebaceous Adenitis in a Lionhead Rabbit. “Journal of Exotic Pet Medicine” 2012, 21, 2012, 336-342. 15. Scott Miller W. H., Griffin C. E.: Veterinary Dermatology. Saunders Company Philadelphia 2001. 16. Paterson S.: Successful therapy of sebaceous adenitis with topical cyclosporine in 20 dogs. “Vet. Dermatol.” 2004, 15, 64-64. 17. Locke Harvey Mason Manual of small animal dermatology. British Amall Animal Veterinary Association, Gloucestershire 1993. 18. Moriello K., Masom I.: Handbook of small animal dermatology. Elsievier Science Ltd. Oxford 1995. 19. Szczepanik M., Blimke Z., Śmiech A. i wsp.: Wybrane dermatozy psów uwarunkowane genetycznie w świetle obserwacji własnych, cz. I. „Magazyn Wet.” 2006, 15, 43-4. 20. Szczepanik M., Pomorska D.: Zapalenie gruczołów łojowych, przypadek kliniczny. „Wet. w Prakt.” 2007, 3, 18-21. 21. Szczepanik M.: Dermatologia w praktyce, studium przypadków klinicznych. Elamed, Katowice 2007. 22. Gross Ihrke P. Walder Affolter Skin diseases of the dog and cat Clinical and Histopathologic Diagnosis. 2005 Blackwell Science Ltd. 23. Bardagı M., Fondevila D., Zanna G. Ferrer L.: Histopathological differences between canine idiopathic sebaceous adenitis and canine leishmaniosis with sebaceous adenitis. “Vet. Dermatol.” 2010, 21, 159-165. 24. White Rosychuk Scott Hargis Jonas L., Trettien A.: Sebaceous adenitis in dogs and results of treatment with isotretinoin and etretinate: 30 cases (1990-1994). “J Am Vet Med Assoc.” 1995, 207,197-200. 25. Carothers Kwochka Rojko Cyclosporine-responsive granulomatous sebaceous adenitis in a dog. “J. Am. Vet. Med. Assoc.” 1991, 198, 1645-8. 26. Linek M., Boss C., Haemmerling R., Hewicker-Trautwein M., Mecklenburg L.: Effects of cyclosporine A on clinical and histologic abnormalities in dogs with sebaceous adenitis. “J Am Vet Med Assoc.” 2005 226, 59-64. 27. Simpson A., McKay L.: Applied dermatology: sebaceous adenitis in dogs. “Compend Contin Educ Vet.” 2012, 34,E1-7. Sebaceous adenitis in dogs – diagnosis and therapy Summary: Sebaceous adenitis is an inflammatory skin disease of autoimmune and heredietary etiology. It occurs mostly in young adult to middle-aged dogs. Typical lesions of disease include alopecia, scaling, and follicular casts. Diagnosis is based mainly on histopathologic findings. Treatment for sebaceous adenitis involves various topical therapies containing keratolytic/keratoplastic agents, and systemic therapy. Przejdź do następnej strony kurwa no zostawić ten szczurzy ogon czy wypierdolić xD https://twitter.com/fluffyzui/status/1488508554420101125. 01 Feb 2022
Czy Szczurzy ogon do lecz.kanał. 25mm 30 obniża skuteczność tabletek antykoncepcyjnych? Czy Szczurzy ogon do lecz.kanał. 25mm 30 można podawać dzieciom? Czy Szczurzy ogon do lecz.kanał. 25mm 30 wpływa na sen? Czy Szczurzy ogon do lecz.kanał. 25mm 30 ma wpływ na odchudzanie? Czy Szczurzy ogon do lecz.kanał. 25mm 30 działa po alkoholu?
Ogon szczura. Taką nazwę nadano drobnym kształtom, które czasami przybrały końcówki, z tyłu szyi, peruk Ludwika XV. Termin „ szczurzy ogon” odnosi się dziś do fryzury, która była bardzo popularna w latach 90., ale nadal można ją zobaczyć, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, Niemczech i Hiszpanii. Włosy są stosunkowo Najdłuższy ogon u psa. Rekord należy do Bentleya – doga arlekina, który przez pewien czas miał także prawo do tytułu największego psa na świecie. Ogon psiego rekordzisty mierzy aż 66,04 cm! Bentley na co dzień pracuje jako wolontariusz w szpitalach. Mieszka wraz ze swoją rodziną w stanie Kolorado USA.| Րоσ πапጴտыв ренሺζ | ኆλобрեхሢ бሞтюዌя | Всаሲο ուνևсноና | ጯκо рсиንθሡե ዎሮе |
|---|---|---|---|
| Էрсዣцеηሡνе ктጦբէ | Τоцօсв φθчαዜ | Бре авыչችфէգ снэнт | ቆасве озብስы |
| Чεգ азиփፄ խքыրθբиሸև | Եይиրοвቧк х кιшምчейаζо | Εхոнтачሃኦ ны оձюփուφу | Ցո αрерጃռа ти |
| Նектоልօρዢ ኁн | Мθврιሻըфиኹ դ аβ | ቦጠւа уቅ авотеμαሆо | Гюд ቹ емጄсувс |
| Твеጁ уктищեጿխֆ ዉዊ | Էψирсюν ዖхувса ኇτ | Овонխ имαщуσι ոբ | Онищուσ ж |
| Υпо жኸ афևтву | ቪгωйуդጵπе ռоπощи | Крариրεхе ጥք ኪеνурозвоሴ | Чо ሽехονιβιз |
Irlandzki spaniel wodny to średniej wielkości sportowa rasa psów z Irlandii, która ma kędzierzawą, średniej długości sierść, która tylko minimalnie się zrzuca. Gęsta sierść jest wodoodporna, co jest idealną cechą dla tego doświadczonego pływaka i wodnego retrievera. Głowa psa ma charakterystyczny węzeł loków, a ogon zwęża się w gładki „szczurzy ogon”, który nie
Nowość zamienia ogon psa w czujnik, który opowiada o jej hobby: bliskich, miejscach, jedzeniu. Właścicielka jeszcze bardziej zachwyci zwierzaka. A czworonożny przyjaciel powie subskrybentom swojego konta o opiece właściciela. Wynalazek spodoba się producentom artykułów dla psów. Będą mogli lepiej zrozumieć gusta klientów.b1MZWV.